Nie tańczy już nikt

Nie tańczy już nikt.
Nie śpiewa już nikt.
I wierszy już nikt nie pisze.
Schowany za szkłem,
Co noc skradasz się,
I stukasz stuk-puk w klawisze.
A gdzieś tam w górze
Z milionem małych zer,
W cyfrowy byt zmieniasz się
Euforia i wiatr,
Bo życie ma smak,
Gar miodu i dzban goryczy.
Nie tańczy już nikt.
Nie śmieje się nikt.
Bo zamiast się śmiać, to liczy.
A gdzieś na górze,
Z milionem małych zer
W cyfrowy byt zmieniasz się.
Ref. Sam przecież to wiesz,
Taniec, radość i wiersz
Codzienną rozjaśnia chwilę
Nie warto się bić,
Warto kochać i śnić,
Choć nogi czasami nie chcą iść…